W te gry się kiedyś grało. Najlepsze gry dzieciństwa

Klasyka każdej podwórkowej zabawy. Do rozpoczęcia gry potrzeba jedynie twardej nawierzchni (np. chodnika), kredy i kamyka. Na chodniku rysujemy 6 kwadratów i 1 półokrąg. Numerujemy kolejno pola. Grę rozpoczyna gracz, który jako pierwszy trafi kamyczkiem w pole z numerem 1. Następnie musi skakać po wszystkich polach na jednej nodze, a wracając schylić się i podnieść kamyczek. Następnie rzucamy kamyk na drugie pole i powtarzamy skakanie. Gra kończy się, gdy wszyscy gracze przejdą wszystkie poziomy.

Można powiedzieć, że to łatwiejsza wersja szachów. Gra odbywa się na warcabnicy o 64 polach, a każdy z graczy ma 12 jednakowych pionków białych lub czarnych. Gra polega na zbiciu lub zablokowaniu wszystkich pionków przeciwnika. Figurki poruszają się o jedno pole do przodu po przekątnej i mogą bić zarówno do przodu jak i do tyłu. Bicie następuje przez przeskoczenie pionka lub damki przeciwnika, na wolne pole tuż za nim. Bicia są obowiązkowe, przy czym mając do wyboru kilka bić, należy wybrać najlepsze, czyli umożliwiającą zbicie największej liczby figurek przeciwnika. Pionek, który przejdzie do końca planszy staje się damką, co daje mu możliwość poruszania się po całej długości planszy po przekątnej. Jeżeli każdy z graczy wykona 15 ruchów bez zabicia wrogiego pionka, grę uważa się za zakończoną remisem.

Do gry potrzeba otwartej przestrzeni, piłki i grona osób chętnych do grania. Gracze ustawiają się w kółku i podają sobie piłkę odbijając ją jak w siatkówce. Gracz, który upuści piłkę lub odbije ją niedokładnie wchodzi do środka kółka i kuca. Reszta odbija piłkę dalej między sobą lub ścinając piłkę, zbija osoby będące w środku. Kucający gracze mogą złapać piłkę i w ten sposób uwolnić wszystkich ze środka. Gra toczy się do ostatniego stojącego gracza lub do znudzenia się uczestników.

Statki to gra dla dwóch osób. Każdy z graczy rysuje dwa kwadraty 10×10 kratek, kolumny każdego z nich oznacza się literami od A do J, wiersze zaś  – numeruje od 1 do 10.  Pierwszy kwadrat reprezentuje fragment morza, na którym rozmieszcza swoją flotę, drugi – służy do zaznaczanie oddanych strzałów i zatopionych statków przeciwnika. Każdy z graczy ma do rozmieszczania 1 statek czteromasztowy (o wielkości 4 kratek), 2 trzymasztowe, 3 dwumasztowe oraz 4 jednomasztowe. Okręty muszą być rozmieszczone w taki sposób, by oddzielała je minimum jedna pusta kratka.  Strzelając, gracz podaje wybraną pozycję, np. C8, drugi z uczestników informuje o celności oddanego strzału, mówiąc „pudło” lub „trafiony”. Jeżeli wszystkie kratki, na których znajduje się dany okręt zostały wytypowane przez przeciwnika, informujemy go o tym, mówiąc „trafiony zatopiony”. Wygrywa gracz, który jako pierwszy zatopi wszystkie jednostki przeciwnika.

To gra dla większej liczby graczy. Uczestnicy dzielą się na dwie drużyny, pośród których wybierają po jednej “matce”. Zespoły ustawiają się na przeciwległych polach i próbują zbijać przeciwnika. Aby uniknąć zbicia można uskakiwać przed lecącą piłką lub złapać ją i rzucić w przeciwnika. “Matki” ustawiają się z tyłu przeciwnej drużyny i przechwytują lecące za boisko piłki. One również mogą zbijać zawodników. Zbity gracz schodzi z boiska i pomaga swojej “matce”. Gdy wszyscy gracze danej drużyny zostaną zbici, na ich miejsce wchodzi “matka”, która walczy o honor drużyny. Wygrywa zespół, który jako pierwszy zbije wszystkich przeciwników i ich “matkę”.

Ta gra praktycznie nie ma limitu graczy. Do gry potrzebna jest kartka, długopis i spory zasób wiedzy. Rozgrywka polega na wpisywaniu wyrazów z różnych kategorii zaczynających się na wylosowaną literę alfabetu. W podstawowej wersji każdy z graczy musi w jak najkrótszym czasie podać wyrazy w pięciu kategoriach: państwa, miasto, rośliny, zwierzęta, imiona rzeczy, jednak rodzaj kategorii można dowolnie modyfikować. To idealna gra na długie zimowe wieczory.

Guma była powszechnie dostępna, można ją było kupić praktycznie w każdym sklepie. Do gry potrzebne były trzy osoby, lub dwa krzesła i jeden gracz. Gra miała wiele wariantów. Skakało się w różny sposób od 1 do 10, naciągając gumę na różnych wysokościach: kostki, kolana, biodra oraz trzymając ją w wyciągniętych rękach nad głową (tzw. niebo, które przechodziło się w inny sposób). Dodatkowo każdą z wysokości można było grać na różnych szerokościach: jedna noga, dwie nogi lub rozkrok. Runda jednej osoby trwała do momentu “skuchy”, czyli nieodpowiedniego wykonania skoku.

Na asfalcie rysuje się tor wyścigowy, na którym będą ścigać się kapsle. Każdy z graczy obciąża swój kapsel plasteliną i za pomocą strzelania palcami, przesuwa go. Aby uatrakcyjnić rozgrywkę, tor może być kręty oraz można na nim ustalić przeszkody, które zawodnicy będą musieli omijać. Wygrywa gracz, którego kapsel przekroczy metę jako pierwszy.

Na twardym podłożu rysujemy równe, przylegające do siebie kwadraty odpowiadające liczbie graczy. Każdy z uczestników zajmuje swoje pole, którego musi bronić. Gra polega na odbijaniu piłki w powietrzu za pomocą nóg. Piłka koziołkując uderza w terytorium różnych graczy, którzy przekopują ją na sąsiadujące pola. Gracz u którego piłka odbije się dwa razy kusi i zatrzymuje piłkę. Gra zaczyna się od nowa.

Gra planszowa dla 2-4 osób. Każdy z graczy ma cztery pionki w swoim kolorze, które musi doprowadzić do pozycji końcowej. Na początku wszystkie pionki znajdują się w domku gracza, aby wyjąć pionek należy wyrzucić szóstkę. Następnie gracze poruszają swoimi pionkami o liczbę oczek wyrzuconych na kostce. Każda wyrzucona szóstka w grze daje graczowi dodatkowy rzut.